उग्रसेन उवाच -
कृष्ण प्रवक्ष्यामम त्वामेकं संशयं वद तं मम ॥ १ ॥
योऽयं नाम महाबुद्मिर्नारदो मवश्व-वमन्दतः ।
कस्माद्एषोऽमतचपलो वायुवद्भ्रमते जगत्॥ २ ॥
कमलमप्रयश्च कस्माद्वा कस्मात्त्वय्यमतप्रीमतमान्॥ ३ ॥
श्रीकृष्ण उवाच -
सत्यं राजंस्त्वया पृष्ठं एतत्सवं वदामम ते ।
दक्षेण तुपुरा शप्तो नारदो मुमन सत्तमः ॥ ४ ॥
सृमष्ि मागात्सुतान्वीक्ष्य नारदेन मवचामलतान्।
नाऽवस्थानं च लोके षुभ्रमतस्ते भमवष्यमत ॥ ५ ॥
पैशुन्य वक्ता च तथा मितीयानां प्रचालनात्।
इमत शाप-ियं प्राप्य मिमविाऽऽत्मज चालनात्॥ ६ ॥
मनराकतुं समथोऽमप मुमनमेने तथैव तत्।
एतावान्सािुवादो मह यतश्च क्षमते स्वयम्॥ ७ ॥
मवनाश-कालं चाऽवेक्ष्य कमलं विधयते यतः ।
सत्यं च वमक्त तस्मात्स न च पापेन मलप्यते ॥ ८ ॥
भ्रमतोऽमप च सवधत्र नाऽस्य यस्मात्पृथङ्मनः ।
ध्येयाद्भवमत नैवस्याद्भ्रमदोषस्ततोऽस्य च ॥ ९ ॥
यच्च प्रीमतर्ममय तस्य परमा तच्छृणुष्व च ॥ १० ॥
अहं मह सवधदा स्तौमम नारदं देव-दशधनम्।
महेन्र गमदतेनैव स्तोत्रेण शृणुतन्नृप ॥ ११ ॥
॥ श्रीनारद स्तोत्रम् ॥
श्रुत चामरत्रयोर्जाता यस्याऽहन्ता न मवद्यते ।
अगुप्त-श्रुत-चामरत्रं नारदं तं नमाम्यहम्॥ १ ॥
अरमत-क्रोि-चापल्ये भयं नैतामन यस्य च ।
अदीर्ध-सूत्रं िीरं च नारदं तं नमाम्यहम्॥ २ ॥
कामाद्वा यमद वा लोभाद्वाचं यो नाऽन्यथा वदेत्।
उपास्यं-सवध-जन्तूनां नारदं तं नमाम्यहम्॥ ३ ॥
अध्यात्म-गमत-तत्त्वज्ञं क्षान्तं शक्तं मजतेमन्रयम्।
ऋजुं यथाऽथध वक्तारं नारदं तं नमाम्यहम्॥ ४ ॥
तेजसा यशसा बुद्ध्या नयेन मवनयेन च ।
जन्मना तपसा वृद्िं नारदं तं नमाम्यहम्॥ ५ ॥
सुख-शीलं सुखं वेषं सुभोजं स्वाचरं शुभम्।
सुचक्षुषं सुवाक्यञ्च नारदं तं नमाम्यहम्॥ ६ ॥
कल्याणं कुरुते गाढं पापं यस्य न मवद्यते ।
न प्रीयते परानथेयोऽसौ तं नौमम नारदम्॥ ७ ॥
वेद स्मृमत पुराणोक्त िमेयो मनत्यं आमस्थतः ।
मप्रयाऽमप्रय-मवमुक्तं तं नारदं प्रणमाम्यहम्॥ ८ ॥
अशनामदष्वमलप्तं च पमडितं नालसं मिजम्।
बहुश्रुतं मचत्रकथं नारदं प्रणमाम्यहम्॥ ९ ॥
नाऽथेक्रोिे च कामे च भूतपूवोऽस्य मवभ्रमः ।
येनैते नामशता दोषा नारदं तं नमाम्यहम्॥ १० ॥
वीत सम्मोह दोषो यो दृढ-भमक्तश्च श्रेयमस ।
सुनयं सत्रपं तं च नारदं प्रणमाम्यहम्॥ ११ ॥
असक्तः सवध-सङ्गेषुयः सक्तात्मेमत लक्ष्यते ।
अदीर्ध संशयो वाग्मी नारदं तं नमाम्यहम्॥ १२ ॥
न त्यजत्यागमं मकमचचद्यस्तपोनोपजीवमत ।
अवन्ध्य-कालो यस्यात्मा तमहं नौमम नारदम्॥ १३ ॥
कृतश्रमं कृतप्रज्ञं न च तृप्तं समामितः ।
मनत्यं यत्नात्प्रमत्तं च नारदं तं नमाम्यहम्॥ १४ ॥
न हृष्यत्यथध लाभेन योऽलाभे न व्यथत्यमप ।
मस्थर-बुद्मिरसक्तात्मा तमहं नौमम नारदम्॥ १५ ॥
तं सवध-गुण-सम्पन्नं दक्षं शुमचमकातरम्।
कालज्ञं च नयज्ञं च शरणं यामम नारदम्॥ १६ ॥
॥ फलश्रुमतः ॥
इमं स्तवं नारदस्य मनत्यं राजन्पठाम्यहम्।
तेन मे परमां प्रीमतं करोमत मुमन सत्तमः ॥ १७ ॥
अन्योऽमप यः शुमचर्भूत्वा मनत्यं एतां स्तुमतं जपेत्।
अमचरात्तस्य देवमषधः प्रसादं कुरुते परम्॥ १८ ॥
एतान्गुणान्नारदस्य त्वमथाऽऽकडयध पामथधव ।
जप मनत्यं स्तवं पुडयं प्रीतस्ते भमवता मुमनः ॥ १९ ॥
॥ इमत श्रीस्कान्दे महापुराणे प्रथमे माहेश्वर खडिे नारद माहात्म्य वणधने श्रीकृष्ण कृत श्रीनारद स्तोत्रं सम्पूणधम् ॥
No comments:
Post a Comment